Следственный комитет
«Самы доўгі допыт цягнуўся восем гадзін»
23.03.2018
Сустрэўшы Алену МАРОЗ на вуліцы, наўрад ці здагадаешся, кім працуе гэта прыгажуня. Яна старшы следчы Фрунзенскага (г. Мінска) раённага аддзела Следчага камітэта.
— Усведамленне таго, што хачу быць юрыстам, прыйшло ў 10—11 класе. Добра спрацавала агітацыйная група Акадэміі МУС, якая прыходзіла да нас у ліцэй. Чым зацікавіла прафесія следчага? Калі спытаць маіх сяброў, сям'ю, усе скажуць, што я — змагар за справядлівасць. Тым больш дзяўчына ў форме заўсёды выглядае прыгожа.
Пры паступленні ў акадэмію Алена вельмі хвалявалася. Конкурс быў шалёны: дзяўчат 20 на месца. Прахадныя балы — нароўні з БДУ. Але для яе ўсё склалася ўдала. ВНУ Алена скончыла з чырвоным дыпломам. Тата і мама, вядома, хвалююцца за дачку, але выбар прафесіі падтрымалі.
Следчым дзяўчына працуе чацвёрты год. Расследуе цяжкія і асабліва цяжкія крымінальныя справы. У асноўным гэта незаконны абарот наркотыкаў, гвалтоўныя дзеянні. «Найбольш складаныя злачынствы тыя, дзе пацярпелымі з'яўляюцца маленькія дзеці, — прызнаецца гераіня. — Такія справы заўсёды запамінаюцца. Вельмі цяжка не прапускаць праз сябе гэтыя гісторыі і размяжоўваць асабістую прастору і работу. Натуральна, ты хвалюешся за дзяцей».
— Ці ўдаецца адключаць эмоцыі і кіравацца ў рабоце толькі логікай?
— Я лічу, у мяне атрымліваецца ставіцца нейтральна да ўсіх удзельнікаў крымінальнай справы. Гэта залог якаснага расследавання, бо як бы ні хацелася ў некаторых сітуацыях падтрымаць нейкі бок, трэба дзейнічаць згодна з законам, а не пачуццямі.
А вось жаночая інтуіцыя ў рабоце дапамагае. Алена тлумачыць: следчы — прафесія творчая, якая прадугледжвае нестандартны падыход. Трэба ўлічваць мноства варыянтаў развіцця падзей, бо ніколі не ведаеш, як стане паводзіць сябе чалавек у нейкай сітуацыі.
— Бывала, што дапытваныя ставіліся да вас несур'ёзна?
— Гэта вельмі хутка праходзіла, літаральна пасля першых дадатковых пытанняў, — усміхаецца дзяўчына. І ўспамінае, што самы доўгі допыт у яе практыцы цягнуўся восем гадзін: сведка ніяк не хацеў казаць праўду.
Два-тры разы на месяц Алена заступае на сутачнае дзяжурства. Пры неабходнасці разам з аператыўнай групай выязджае на месца злачынства. У дзень бывае да 10 выездаў. Следчы ў гэтай групе галоўны, таму ў часовым падначаленні маладой дзяўчыны могуць быць нават падпалкоўнікі.
У Фрунзенскім раённым аддзеле, дарэчы, працуе шмат прадстаўніц прыгожага полу. «Мне здаецца, жанчыны — яшчэ больш грозныя следчыя, чым мужчыны, — заўважае гераіня. — Мы вельмі стараемся дакапацца да праўды».
У вольны час Алена займаецца веласпортам. Кажа, гэта дапамагае пераключыцца ў думках ад работы. Плюс трымаць сябе ў добрай форме важна для работніка праваахоўных органаў: раз на год даводзіцца здаваць нарматывы фізпадрыхтоўкі.
Дзяўчына прызнаецца, што строгі следчы яна толькі на рабоце: прафесія патрабуе — ты нясеш велізарную адказнасць за лёсы людзей. Але за межамі працоўнага кабінета яна вельмі жыццярадасны чалавек.
Алена замужам. Цікавімся: напэўна, абранніку было няпроста заваяваць яе сімпатыю?
— Мне патрэбны нейкі час, каб больш даведацца пра чалавека і пачаць давяраць яму. Гэта датычыцца не толькі сямейных адносін.
— Навыкі следчага ў сямейным жыцці спатрэбіліся?
— Пытанняў да мужа ў мяне не ўзнікае. Спадзяюся, і не давядзецца нічога расследаваць, — усміхаецца.
— Хто ў пары галоўны?
— У нас раўнапраўе. Я за дэмакратыю ў адносінах. Але жанчына павінна сумяшчаць у сабе і строгага следчага, і гаспадыню, і маму. У яе шмат прафесій, акрамя яе асноўнай работы.
— На вашу думку, што важна для сучаснай жанчыны?
— Стабільнасць, клопат і ўвага блізкіх, усведамленне таго, што шчаслівыя яна і яе родныя. А яшчэ важна быць задаволенай тым, кім ты з'яўляешся на гэты момант.
Чытайце матэрыял газеты «Звязда» «Гісторыі беларусак з «нежаночымі» прафесіямі» поўнасцю на сайце выдання: http://www.zviazda.by/be/news/20180306/1520354969-gistoryi-belarusak-z-nezhanochymi-prafesiyami
